Nature Quest, 26 mei 2018

De Nature Quest die ik gedaan heb, was een opdracht vanuit het jaarprogramma 365 dagen succesvol wat ik dit jaar volg. Dit betekende voor mij een hele dag de natuur in met alleen een fles water en iets om op te zitten. Dit ging ik samen met mijn vriendin doen. We gingen richting Doorn, de Utrechtse Heuvelrug. Bij Maarn zijn we echter al het bos ingegaan, zomaar een ingeving. De auto kon daar op een parkeerplaats bij een vakantiecentrum staan. Een vogeltje zat tegenover de auto en verwelkomde ons in zijn eigen taal. Deze plek voelde goed. We liepen het bos in en meteen al voelde ik de rust die er hing. Je hoorde de vogeltjes zingen en de bijen zoemen maar verder niets, zalig. Voor onze voeten rende snel een hagedisje weg. Wauw, wat zouden we nog meer gaan zien?

Op ons gevoel liepen we verder, we wilden niet te dicht bij de rand, maar op een plek waar niemand zo snel zou komen. Na wat paden te hebben belopen kwamen we een zijweg tegen waar het gras behoorlijk hoog stond en het zag eruit alsof het niet belopen werd. We gingen het pad op en mijn vriendin had al snel haar plekje gevonden. Ik was eigenwijs en wilde een eigen plek en niet meteen wat meters verderop dat pad.

Afsluiting ziekteproces

Deze Nature Quest zou de afsluiting van mijn ziekteproces worden had ik me voorgenomen. Eind januari ben ik geopereerd aan borstkanker. Het werd een borstbesparende operatie, ik wilde geen regulier vervolg van bestraling en hormoontherapie. Het was een heel proces om erachter te komen wat ik dan wel zou doen. Uiteindelijk vond ik een boek over het ‘Amazonemedicijn van Alberto Villoldo’ en ben de oefeningen en het dieet gaan volgen. De laatste opdracht was een ‘Vision Quest’ en ik had besloten dat dat voor mij dus de Nature Quest van 365 dagen succesvol zou worden.

Zoals in het boek stond, nodigde ik Jaguar uit, als krachtdier, om de juiste plek uit te zoeken, want een jaguar weet dus blijkbaar goed waar je dan moet zijn. Ik vond het wel leuk om de andere paden ook even te verkennen. Tja, dat is typisch iets voor mij, nieuwsgierigheid. Ik verken graag nieuwe paden. De plek op het graspad bleek echter toch een betere optie. Dus wat nou dat ik origineel wilde zijn, je hoeft niet altijd alles zelf te doen of uit te vinden. Aha, les nummer 1 van de dag.

Ik legde mijn kleed op het gras en ging verder met mijn voorbereidingen. Wat zou ik gebruiken om mijn plek in te wijden? Er lagen veel dennenappels en de keus was dus al snel gemaakt. Ik pakte vijf dennenappels en heb er één neer gelegd in het midden voor de Bron, waarbij ik de benedenwereld, de middenwereld en de bovenwereld uitnodigde om aanwezig te zijn die dag bij mij. Vervolgens de krachten van het noorden, het westen, het zuiden en het oosten verwelkomt en de daarbij bijbehorende engelen. Ik werk veel met de engelen, ze brengen me veel rust, inspiratie en transformatie. Verder aan St. Germain gevraagd om een bescherming van violet vuur om mijn plekje heen waar ik helemaal veilig zou zijn. Vervolgens ging ik een aardingsoefening doen om me helemaal te verbinden met die plek. Ik wilde er alles uithalen.

Slapend de dag door

O wat zou ik een hoop tijd hebben om allemaal energetische oefeningen te doen en heel lang te mediteren. Ik had er zin in, zou ik tijd genoeg hebben vroeg ik me nog af. Al gauw lukte de meditatie niet echt, ik werd erg moe en besloot maar te gaan liggen en viel bijna meteen in slaap. En zo bleek het de hele dag door te gaan. Ik wisselde het zitten en het liggen af, verplaatste alleen nog mijn kleed om in de schaduw te blijven en was afwisselend wakker en in slaap. Nu was het ook erg warm en ik ben dan altijd al futloos. Maar ik kon me nu ook nergens op focussen. Ik hoefde gewoonweg helemaal niets. Les nummer 2, accepteer dat je niets hoeft te doen. Nietsdoen was bij ons vroeger niet echt de bedoeling, mijn vader had dat waarschijnlijk doorgekregen van zijn ouders die een boerderij hadden. Helemaal geen doel hebben is voor mij normaal gesproken dan ook erg lastig. Ik vond het echter zalig en bedacht dat het lekker lang zou duren.

Toch leek de tijd wel snel te gaan. Nu heb ik het gevoel dat het nietsdoen te maken heeft met het eindigen van mijn ziekteproces. Ik hoef niets meer te doen, ik heb er alles aan gedaan om zo gezond mogelijk verder te gaan en mag het nu blijkbaar loslaten. Wat een mooi inzicht, les nummer 3.

Er gebeurde verder weinig. Ik keek naar de prachtige natuur, naar de bomen en wat daar wel niet allemaal vanaf valt. Zo op de grond, niemand die het hoeft op te ruimen. Wat een chaos op de grond. Hier kan dat allemaal, waarom thuis niet, waarom wil ik het graag opgeruimd. Ja, dat weet ik wel dan is er orde en meer overzicht, anders zie ik door de bomen het bos niet meer, haha. Les nummer 4, als je gewoon in het hier en nu bent kun je toch je rust vinden tussen alle chaos.

Gele vlinder

Af en toe kwam er een gele vlinder langs, heen en terug. Zou de vlinder dan een vaste route hebben vroeg ik me af. Op een gegeven moment kwamen er zelfs twee gele vlinders langs. Er ging door me heen dat ik het leuk vond dat hij niet alleen was. O en dat heeft natuurlijk alles met mezelf te maken. Ik zat daar alleen, voelde me echter absoluut niet alleen. Maar in het dagelijkse leven zou ik toch wel een relatie willen. Grappig wat de natuur je op die manier vertelt dan. En een vlinder staat voor transformatie, nog een bewijs dat ik mijn ziekte overwonnen heb? En de kleur geel staat voor optimisme en vrolijkheid, voor energie. Ergens las ik dat ik op die kleur moet letten. De kleur geel hoort bij het derde chakra, de plek van je eigen kracht. Ha, ik heb het gedeeltelijk op eigen kracht gedaan. Dus dit zou ook weer een bevestiging kunnen zijn. Doorgaan met in mezelf geloven, in mijn eigen kracht blijven staan was les nummer 5.

Wat bijzonder was, was mijn ‘tekenalert’. Elke keer dat ik wakker werd zag ik vlakbij mij een kleine teek lopen, die ik dus op tijd weg kon vegen. Er zat er zelfs één op mijn shirt vlakbij mijn nek. We waren ervoor gewaarschuwd, dus ik had al wel antitekenspul opgedaan maar toch. En wat kan ik toch schrikken van die spinnetjes. Ze zijn zo snel maar wat konden zij ook schrikken van mijn bewegingen. Verder waren er nog wat mieren die op verkenning gingen, gelukkig gewone mieren en geen bosmieren. En dan was er nog een mugachtige. Nu weet ik dat ik behoorlijke plekken krijg van andere soorten dan de huis-tuin-en-keuken-mug. Gelukkig had ik me goed aangekleed dacht ik. Tja, maar ik blijk toch heel wat keren gestoken te zijn, gewoon door mijn broek heen. Wat een sterke angels hebben die beesten dan zeg. Ik word nog steeds herinnert aan mijn Nature Quest door de jeuk.

Zwarte tor

Opeens hoorde ik een plof, er bleek een zwarte tor op mijn kleed gevallen te zijn. Ik volgde hem een tijdje. Wat moest dat beest klimmen zeg over grassprieten en takken. Ik dacht die neemt ook niet de makkelijkste weg zeg. Goh weer zo’n gedachte, wat zou dat over mij zeggen. Doe ik dat soms ook, eens even bezien……

Tja, ik denk het wel, niet echt uit bewuste keuze maar meer omdat het gewoon zo loopt in mijn leven. Klauterend over van alles en nog wat en toch stug doorgaan omdat ik nu eenmaal ergens wil komen en nieuwsgierig ben. Ja, helemaal herkenbaar. Dankjewel zwarte tor, ik hoop dat als ik spartelend op mijn rug lig er ook iemand is die mij een zetje wil geven zodat ik weer verder kan lopen.

O en mocht iemand denken dat het stil is in een bos, nou geen mensengeluiden, geen verkeer maar wel enorm veel vogels die het hoogste woord hadden. Ik vond het een genot om naar te luisteren, zoveel verschillende vrolijke geluiden. Ik word er altijd blij van. Gek genoeg heb ik nauwelijks vogels gezien, ze zaten echt hoog in de bomen verstopt. En best raar, er stond een kale stam met bovenin een aantal gaten en ik vroeg me af wie die daarin geboord had. Zou er een specht zijn? Het bleek voor nu een handige plek te zijn waar jonge vogels gevoederd werden. Dus dat was dat rare geluid wat ik eerst niet kon thuisbrengen.

Het afscheid

En toen kwam het moment dat ik de zon langzaamaan zag zakken en de temperatuur veranderde een beetje, het was voor mijn gevoel bijna tijd. Ik wilde zo graag kijken hoe laat het was, maar dat mocht niet van mezelf. De tijd leek vanaf toen erg langzaam te gaan. Wachten duurt altijd lang. Oké, dan maar weer even mijn aandacht ergens anders op richten, ik bewonderde weer de natuur in haar volle glorie en was helemaal in het Nu. En daar ging de wekker, ik had het volgehouden. Het zat erop, jeetje was dit het nu. Dit was te makkelijk, ik denk dat ik wel meer dan een dag nodig heb, ging door me heen, om echt te voelen wat een Nature Quest moet zijn. Ik nam afscheid van mijn plek, bedankte alle energieën die ik uitgenodigd had en liep richting mijn vriendin.

Nu achteraf merk ik dat er toch wel tekenen waren op mijn pad waar genoeg lessen en inzichten in zaten. Het is maar waar je je voor openstelt. Ik mocht die dag gewoon eens een keer niksen, wat bijzonder.

Dankbaar voor deze Nature Quest.

Agnes